خاک چال زیواکنشی

آسوده به خاک درت، اینک سر خسرو زان صندل راحت که برین درد سر آلود

ز استانم ز چه بیرون فکنی چون خواجو خاک را هم ز سرم بگذر و بگذار مرا

کاش از خاکی سفر نگزیدمی همچو خاکی دانه‌ای می‌چیدمی

عکس من خاک به چشم آینه را می پاشید پرتو روی تو آیینه نما کرد مرا

دهد خاک مختار و او را به باد به کوفه کند تازه آیین داد

در این خاک از یکی پیدا نمودند چونیکو بنگری یک ذات بودند